Λείπεις...

Στεφάνια.

Λουλούδια διάσπαρτα. 

Ανθοδέσμες. 

Χώμα. 

Μυρίζει λιβάνι.

Ένας ξύλινος σταυρός με όνομα αποθανόντος και ημερομηνία θανάτου. 

Σιωπή. 

Γύρω πουλιά που κελαηδούν. Στο βάθος ντουφεκιές κυνηγών. Βλέπεις σήμερα είναι Κυριακή. 

Μια ακόμα Κυριακή, για τους πολλούς. 

Μια διαφορετική Κυριακή, για εμένα. 

Είμαι Κύπρο. Έχω νέα να σου πω, ευχάριστα. Έχω και ένα παντελόνι που του έχει χαλάσει το λάστιχο και θέλει φτιάξιμο. Δεν ήρθα για πολλές μέρες. 

Πάλι θα ήθελα να σε δω. Πάλι θα περνούσαν οι μέρες. Και πάλι, θα σε έπαιρνα τελευταία στιγμή να σου πω για το παντελόνι που θέλει φτιάξιμο. 

"Το παντελόνι μου, Θεια, θα μου το φτιάξεις; φεύγω το βράδυ"

"Ναι αγάπη μου, φέρτο προλαβαίνω" αυτό θα μου έλεγες. 

"Έχασες κιλά;" θα με ρωτούσες μόλις με έβλεπες "Μπράβο σου καλά εκανες".

"Ε ναι, πάνε τόσα χρόνια από τις εγκυμοσύνες καιρός δεν ήταν να τα χάσω; "

"Τα κιλά χάνονται. Για αλλά να ανησυχείς που δεν περνάνε. Καφέ να φτιάξω;"

Και πριν τον φτιάξεις τον καφέ θα είχες έτοιμο και το παντελόνι. 

"Πες μου τα νέα σου να χαρώ"

Θα στα έλεγα. Και εσυ θα με καμαρώνες. Θα μου έδινες θάρρος. Θα μου χαμογελούσες. 

Τίποτα δε θα έλεγες για σένα παρά: " Δόξα το Θεό όλα καλά". 

Χαζεύω τα ξεραμένα πια λουλούδια και ,ξανά , αυτόν τον σταυρό που μου λένε γράφει το όνομα σου. Δεν ξέρω καμιά Καλλιόπη εγώ. Η Πίτσα μου είσαι. 

Νιώθω θυμό. Τι δουλειά έχεις εσυ κάτω από τη γη, θαμμένη; 

Που 'ναι τα χαχανητά , το ηχηρό σου φτάρνισμα. Που είσαι να σε δω; 

Δεν μιλάω σε αυτό το βουνό από λουλούδια. Κάθομαι δίπλα σου, πίσω από το σταυρό συγκεκριμένα. Ακουμπάω χωμα και γραφω παράλληλα στο κινητό μπας και σε φτάσω κάπως, κάπου. 

Δεν ξέρω τι κάνουν σε τέτοιες περιπτώσεις. 

Δεν ξέρω αν ο Θεός σου σε προσέχει εκεί που σε έχωσαν. 

Δεν ξέρω καν που είναι ο δικός μου Θεός αυτή τη στιγμή. 

Μου λείπεις. 

Στεναχωριέμαι τόσο πολύ για κάποιες καταστάσεις. Δεν ξέρω πως θα αντιδρούσες αν ήσουν εδώ και τα βλεπες. Αν υπάρχεις κάπου στο σύμπαν μπορείς να περάσεις λίγο ξανά από τα μέρη μας; λίγο μόνο. Μπας και χαϊδέψεις τις ψυχές όσων σε αγαπούν ακόμα. 

Όσο υπάρχω θα υπάρχεις μαζί μου. Για όση αγάπη μου πρόσφερες θα νιώθω ευγνώμων. 

Η Λαλού μου έδωσε δυο χειροποίητα δωράκια για τις μικρές. Έχει πάρει από εσένα. Ευτυχώς. Δεν πήγαν χαμένα όσα εκανες. Γι αυτό μπορείς να καμαρώνεις. Και μην ανησυχείς, δεν μπορεί, ότι θερισες θα βρει τρόπο και θα φυτρώσει και στις άλλες καρδιές και θα νικήσει στο τέλος , το καλό. Εκεί θα συνεχίσω να ελπίζω και δε θα μιλήσω άλλο. 

Αν ο χρόνος γιατρεύει το πόνο, θα το μάθω. 

Η απώλεια ποτε δε θα αντικατασταθεί. 

Κι ας ξημερώσουν τόσες Κυριακές ακόμα. 

Κι ας γελάμε μπας και ξεγελάσουμε τον καημό μας. 

Αγαπώ σε...