Ερωτική εξομολόγηση σε έναν τοίχο...

Ποτέ δεν κατάλαβα αυτό το κρυφτό που παίζω με τον εαυτό μου χρόνια τώρα... Να γίνομαι θυσία για τους ανθρώπους που αγαπώ, να κάθομαι να ακούω με τις ώρες κάθε λογής πρόβλημα τους, να τα αναλύω, να ψάχνω για λύσεις, να συμβουλεύω... Μαζί μου, γιατί να μην μπορώ να το κάνω αυτό; Κοίτα ρε παιδί μου τον εαυτό σου στον καθρέφτη και μίλα! Ξάπλωσε στο κρεβάτι, κοίτα το ταβάνι και μί-λα! Μπες στο μπάνιο, άσε το νερό να τρέξει πάνω στο σώμα σου και επιτέλους κάνε αυτήν τη συζήτηση με ΣΕΝΑ!

"Ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός" μεγάλη αλήθεια... Έχουν ξεχειλίσει τα θέλω και τα συναισθήματα και έχουν κατασπαράξει κάθε "πρέπει" του κορμιού και του μυαλού. Φόβος ή λύτρωση; Δε μαζεύονται...Φοβάμαι... Φοβάμαι, γιατί χάνω τον έλεγχο και εγώ δεν είμαι έτσι... Εγώ πάντα έχω τον έλεγχο... Μόνο τότε νιώθω ασφαλής. Πρωτόγνωρα συναισθήματα... Η ανασφάλεια του νέου με έχει κυριεύσει. Οι τόσες ταχυπαλμίες δεν συνηθίζονται... Και πως να το παλέψω που όλα μέσα μου, μου πάνε κόντρα; Αντίσταση στη λογική. Εισβολή απο την καρδιά και άντε τώρα να πάρω τον έλεγχο ξανά. Όσο πιο πολύ καταπιέζεις τα θέλω σου και όσο εθελοτυφλείς, τόσο πιο έντονα γυρνούν μετά όλα! ΜΠΑΜ και κάτω! Επανάσταση...

Ναι, φοβάμαι. Όταν έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με τον έρωτα μία είναι η λύση να τον αντιμετωπίσεις! Πως; Εδώ σε θέλω... Αν ρωτήσεις, πολλοί θα σου πουν οτι ο μόνος τρόπος είναι να τον ζήσεις. Μόνο έτσι θα ξεθυμάνει, και αφού κάνει τον κύκλο του θα περάσει. Κάποιοι άλλοι, θα σου πουν οτι καλό θα 'ταν να τον αγκαλιάσεις, να τον αγγίξεις, να τον κοιτάξεις κατάματα, να τον αποδεχτείς, να συμφιλιωθείς μαζί του και να τον αφήσεις να κάνει τα δικά του.  Άρα το να τον αποφεύγεις δεν είναι η λύση. Έπρεπε να το καταλάβω νωρίτερα. Ήταν ξεκάθαρο. Όσο αποφεύγεις κάποια πράγματα τόσο πιο έντονα σου επιτίθενται μετά.

Αναπνέεις, ζεις, νιώθεις, αγαπάς, τρελαίνεσαι, φοβάσαι, αγγίζεις, χαμογελάς όλα στο μέγιστο βαθμό... Και εσύ ανάμεσα στη λογική και την καρδιά προσπαθείς να ισορροπήσεις. Ταχυπαλμίες... Δηλώνουν ζωή, έντονα συναισθήματα, πάθος, εσένα... Εσένα σε ανύποπτες στιγμές.

Είμαι ερωτευμένη... Ναι είμαι... Έλα δώσε μου το χέρι σου, μη φοβάσαι δε θα σου κάνω κακό! Το νιώθεις; Όλες αυτές οι ταχυπαλμίες είναι για σένα, δικές σου. Τις έχω κι όταν εσύ μου φεύγεις...  Πως να κρύψω αυτά που νιώθω που έχουν ξεχειλίσει απο παντού; Τόσο καιρό ήταν στην αναμονή και με τη φόρα που έχουν πάρει  δεν τα σταματάει τίποτα... Πλάκα έχει. Να περιμένεις να αφεθείς. Να ζεις τελικά για αυτή και μόνο την στιγμή.

Αξίζει... Κάθε δάκρυ αξίζει, κάθε καρδιοχτύπι αξίζει, κάθε γιατί αξίζει, κάθε στιγμή μαζί σου αξίζει, κάθε μαχαιριά μακριά σου αξίζει. Όλα όσα είσαι εσύ αξίζουν...

Πόσο θα κρατήσει;

Θα κρατήσει;

Τόσες ερωτήσεις. Ξέρω σε γονάτισα. Μα δεν μπορώ να κάνω αλλιώς άσε με να μιλήσω τώρα που πήρα φόρα, μη με σταματάς. Έχω ανάγκη να στα πω όλα, όλα σήμερα, όλα τώρα! Δε θα σε κουράσω στο υπόσχομαι. Θα είμαι σύντομη. E καλά τώρα, ξέρεις. Όσο πιο σύντομη μπορώ να είμαι εγώ..

Σε αγαπάω, αυτό στο είπα; Καιρό ψάχνω κάτι άλλο να σου πω. Δεν ξέρω, αλλά αυτή η λέξη νιώθω ότι έχει χρησιμοποιηθεί τόσες πολλές φορές που πια μοιάζει μικρή. Ήθελα κάτι καινούργιο, κάτι πρωτάκουστο. Έλα όμως που καμία άλλη λέξη δεν μπορεί να εκφράσει τόσο απλά όλα αυτά που νιώθω για σένα! Θέλω να είμαι κοντά σου και να νιώθω αυτό το σκίρτημα στην καρδιά, θέλω να μου μιλάς και τα μάτια μου να βουρκώνουν, θέλω να μου λες ότι σου λείπω και να με πιάνει αυτός ο παιδιάστικος ενθουσιασμός, θέλω... Ζω για αυτήν την τρέλα που μου δίνει λόγο να αναπνέω. Να υπάρχω..

Δεν ξέρω που βρήκα τη δύναμη να σου τα πω όλα αυτά, χαίρομαι όμως γιατί νιώθω καλύτερα. Πολύ καλύτερα. Τι κι αν εσύ δεν είσαι εδώ να τα ακούσεις; Και η φωτογραφία σου μια χαρά την κάνει τη δουλειά της! Με κοιτάς με αυτό το βλέμμα που λατρεύω, μου χαμογελάς και με ακούς. Ούτε να με διακόψεις ούτε τίποτα!

Αν τελείωσα; Όχι. αυτό ήταν το πρώτο μέρος.