Το δικό μου απωθημένο...

Το δικό μου απωθημένο δεν έχει στόμα, μα έχει φωνή. Μια κραυγή που σου φωνάζει γύρισε.

Το δικό μου απωθημένο δεν έχει μάτια, μα κρύβει δάκρυα. Δάκρυα  που στάζουν αίμα και αναζητούν το βλέμμα σου.

Σε ένα σώμα κενό μια καρδιά αναζητεί τη θέση της. Ένα πλευρό να γύρει, να ανασάνει. Μια γωνιά να κουρνιάσει ξέγνοιαστη, χωρίς καημούς. Και τα χέρια λησμονούν τα χέρια σου να ζωντανέψουν. Να νιώσουν πάλι το χάδι σου και τα αναφιλητά σου.  Μέσα τους να χωθεί το είναι μου, να γαληνέψει η ψυχή μου. Εκεί, να βρω τα πόδια μου να σηκωθώ σαν πρώτα. Λάμψη να με λούσει να σου χαμογελώ. Στα στήθια μου δεν θα 'χω πια φωτιά να καίει τα σωθικά μου. Λουλούδια θα μυρίζουν τα μαλλιά μου.

Και εσύ, εσύ σαν βράχος στο πλάι μου θα καμαρώνεις για μένα. Στιγμή δεν θα με αφήσεις απο τα μάτια σου. Θα μ' αγαπάς. Και θα το μαρτυρεί το βλέμμα σου. Η κάθε κίνηση σου. Αμέ. Τα λόγια σου θα είναι αληθινά, σαν μικρού παιδιού, θα βγαίνουν απ' την καρδιά σου. Που μόνο σε μένα θα μιλά και μόνο εμένα θα ποθεί.

Εσύ και εγώ. Κι άλλος κανείς δεν θα χωρά στο «εμείς» μας. Σαν δυο πουλιά θα σμίξουμε και θα πετάξουμε σε άλλους ουρανούς, φτιαγμένους απο εμάς, για εμάς. Και εκεί, σε ένα σύννεφο απάνω θα αράξουμε. Θα χτίσουμε το «εμείς» μας γερό, με τούβλα και μπετόν μην έρθει ο κακός ο λύκος να μας κάνει κακό. Θα ζήσουμε για πάντα ευτυχισμένοι εις τους αιώνες των αιώνων.

Μέχρι εκείνο το πρωί που η αφελής θα καρτερώ για να γυρίσεις. Μέρες και νύχτες θα περάσουν κάτω απο τον ίδιο ουρανό. Η ίδια θάλασσα θα ρουφάει τον Ήλιο, τα ίδια χρώματα θα στολίζουν τον ουρανό. Και εγώ στο ίδιο μέρος, χωσμένη μες τα τούβλα και το μπετόν -προφυλαγμένη απο το κακό το λύκο πάντα - θα κρατάω σφικτά το «εμείς» μας, παραμελώντας το εγώ μου. Θα το προσέχω, θα το σφιχτά αγκαλιάζω μέχρι που θα έρθει η μέρα που θα σπάσει κι αυτό. Δεν θα χωρά στα χέρια μου κι αέρας θα φυσήξει για να το σκορπίσει μακριά σε άλλους κόσμους. Ποιος ξέρει, ίσως το φέρει κοντά σε σένα. Μπας και σου θυμίσει λίγο απο εμένα, λίγο απο το «εμείς» μας.

Και κάπως έτσι θα περάσουν χρόνια πολλά, με ένα «γιατί» εντός μου. Θα με πονάει κάθε στιγμή, μα με τον καιρό θα το συνηθίσω κι αυτό. Λένε πως όλα τα γιατρεύει ο χρόνος. Θα περιμένω λοιπόν τη σειρά μου. Κι όσο αργεί δε θα φοβάμαι πια. Γιατρεύει και η συνήθεια ξέρεις. Και εγώ συνήθισα αυτό το «γιατί» που μου άφησες. Το αγάπησα. Άλλωστε είναι το μόνο που μου έχει απομείνει απο σένα.

Το δικό μου απωθημένο έχει ψυχή και σώμα. Ένα σκορπισμένο «εμείς» μέσα στο σύμπαν. Ένα βροντερό «γιατί» μες τη σιωπή.

Το δικό μου απωθημένο, θα ανασαίνει τον αέρα μου και θα σκαλίζει την καρδιά μου, μα όσο ο χρόνος θα περνά τόσο θα το λατρεύω. Όσο λάτρεψα και εσένα κάθε στιγμή που με άφησες.

Το δικό μου απωθημένο θα είναι πάντα ένα κομμάτι δικό σου. Θα μυρίζει το άρωμα σου και θα ‘χει το γέλιο σου.

Το δικό μου απωθημένο είναι η σκιά σου.