Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2016

Που είναι ο Θεός σου;



Τις τελευταίες μέρες διαβάζω (πάλι) διάφορα άρθρα κατά της Εκκλησίας, των παπάδων κλπ κλπ. Φωνές, μηνύσεις, ο συνήθης χαμός.

Η αλήθεια είναι πως στην ομάδα των θρήσκων ανθρώπων δεν ανήκω. Δεν πάω κάθε Κυριακή στην εκκλησία. Και δεν κοινωνώ με συχνότητα. Ούτε και εξομολογούμε τακτικά. Τα κάνω όμως ανά περιόδους και ομολογώ πως όταν το κάνω νιώθω καλά. Είχα την τύχη να γνωρίσω έναν άνθρωπο της εκκλησίας ο οποίος με έκανε να τα δω όλα αλλιώς. Κατέληξα λοιπόν στα εξής:

Άλλο η Εκκλησία και άλλο ο Θεός. Για μένα ο Θεός είναι ΕΝΑΣ είτε λέγεται Αλλάχ, είτε λέγεται Βούδας, είτε Μήτσος. 

Όλοι μας κρύβουμε ένα θεό μέσα μας.

Είναι η κινητήριος δύναμη μας όταν δεν μπορούμε να σύρουμε τα πόδια μας. 

Είναι εκείνο το φωτάκι στην άκρη του τούνελ, όταν μέσα μας μαυρίζουν όλα. 

Είναι το χαμόγελο του νεογέννητου την ώρα που θηλάζει. 

Είναι το αεράκι που φυσάει τις καυτές μέρες του καλοκαιριού. 

Είναι εκείνο το καρδιοχτύπι του ερωτευμένου. 

Είναι η ηρεμία που έχουν τα παιδιά μας όταν κοιμούνται. 

Ο Θεός είναι παντού. Και ένα μονάχα ξέρει να κάνει, να μοιράζει αγάπη. Ο Θεός δεν είναι ούτε ζηλιάρης, ούτε τιμωρός. Είναι αυτός που δέχτηκε κάθε αμαρτωλό, χωρίς διακρίσεις. Είναι ο ορισμός της ανιδιοτελούς αγάπης. Είναι αυτός που συγχωρεί τον άνθρωπο, σαν πραγματικά μετανοήσει. Είναι αυτό που θα θέλαμε να είμαστε όλοι μας. Ίσως και γι αυτό να τον πολεμούμε τόσο πολύ.

Αντέχουμε την αλήθεια Του; 

Πως γίνεται να αγαπάμε τόσο; Εδώ δεν είμαστε ικανοί να αγαπήσουμε οι περισσότεροι τα ελαττώματα μας, πώς να αντέξουμε να αγαπήσουμε και κάτι άλλο; Κοντά στον θεό φτάνουν όση έχουν αυταγάπη. Ναι. Το πιστεύω. Γιατί σαν μάθεις να αγαπάς τόσο εσένα δεν χωρά τίποτα άλλο στη ζωή σου. Ουτοπία;
Ο άνθρωπος σήμερα ένα πράγμα ξέρει να αγαπά πολύ. Το χρήμα. Αυτός είναι ο Θεός του. Και αυτό ορίζει και τον σκατοχαρακτήρα του/μου/σου.

Η κόλαση δεν είναι δημιούργημα Του. Είναι δικό μας δημιούργημα. Αλήθεια το πιστεύω αυτό. Είναι ο τρόπος του ανθρώπου να ακολουθεί κανόνες. Από το σχολείο παλεύουμε να μάθουμε να ζούμε στους κανόνες της κοινωνίας. Και σαν τους παραβαίνουμε τι παθαίνουμε; Τιμωρούμαστε. Και τι μας κρατάει εντός των τειχών των κανόνων; Ο Φόβος. Που να χωρέσει μάνα μου η αγάπη στον τόσο φόβο; 

Ναι. Υπάρχουν άτομα που εκπροσωπούν τον Θεό (επειδή φοράνε ράσα) και τρομοκρατούν τον κόσμο. Άνθρωποι είναι. Όπως μεγαλώσαμε όλοι μας μεγάλωσαν και αυτοί. Μες το Φόβο. Και λοιπόν; Εδώ υπάρχουν κάποιοι άλλοι άνθρωποι, βλ. πολιτικοί, οι οποίοι επίσης τρομοκρατούν τον κόσμο, το φιμώνουν στο ψέμα και τι κάνουμε εμείς; Τους ψηφίζουμε! Αμέ. Και αυτοί καθορίζουν το μέλλον της χώρας. Εύχομαι να μην περιμένετε να καθορίσουν και το δικό σας, γιατί πάει το κάψατε. Γιατί δεν κάνουμε και σε αυτούς μηνύσεις, αγωγές; Γιατί δεν τους σέρνουμε στα δικαστήρια και να απαιτήσουμε τα χρόνια που μας έφαγαν μες το σύστημα τους; Τους ψηφίσαμε, επαναλαμβάνω, έχουμε λόγο απέναντι στις πράξεις τους (μας). Για την Εκκλησία δεν ψηφίζουμε. Αλλά εξακολουθούμε να έχουμε λόγο. Και απαιτήσεις. 

Πραγματικά. Υπάρχει άνθρωπος που πιστεύει στο Θεό και θεωρεί όλες τις θεοφοβούμενες και τους θεοφοβούμενους σωστούς ανθρώπους; Αν έμαθα ένα πράγμα στα 35 μου, είναι να μένω μακριά από ανθρώπους που μου ξεκαθαρίζουν:  «Εγώ είμαι θρήσκος». Τους τρέμω αυτούς τους ανθρώπους. Την έχω πατήσει πολλές φορές μαζί τους. Πίστευα πως άνθρωπος της Εκκλησίας δε θα μου κάνει κακό. Το μεγαλύτερο κακό από δαύτους το έπαθα. Δεν έχω γνωρίσει στην ζωή μου πιο μοχθηρούς, και αρνητικούς ανθρώπους. Προτιμώ αυτούς που ξέρουν να αγαπούν το οτιδήποτε στη ζωή τους σιωπηλά. Αυτούς που δεν έχουν ανάγκη να βγουν και να βροντοφωνάξουν, γιατί τα έχουν βρει με τον εαυτό τους και δεν τον αναζητούν μέσα από την όποια θρησκεία. 

Πάντα θα γίνεται σάλος με τα «θέματα» της εκκλησίας που βγαίνουν παραέξω. Και στο όνομα της Εκκλησίας μην ξεχνάμε έχουν γίνει μεγάλες σφαγές. 

Ας το διαχωρίσουμε όμως λίγο. Άλλο η Εκκλησία και άλλο ο Θεός. 

Λίγο να μάθουμε να αγαπάμε εμάς. 

Άλλο τόσο λίγο θα μάθουμε να αγαπάμε τον κόσμο.

Και άλλο τόσο πολύ θα ελπίζω πως ο κόσμος θα γίνει καλύτερος.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Το δικό μου απωθημένο...

Το δικό μου απωθημένο δεν έχει στόμα, μα έχει φωνή. Μια κραυγή που σου φωνάζει γύρισε. Το δικό μου απωθημένο δεν έχει μάτια, μα κρ...