Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2016

Αγάπη δίνουμε, αγάπη θέλουμε στη ζωή μας.



Προσπαθώ μέρες τώρα να γράψω κάτι πάνω στο «αγάπη δίνεις, αγάπη θα λάβεις». Και ομολογώ πως δυσκολεύομαι. Ίσως και γι αυτό να γίνεται τούτος ο πρόλογος τώρα. Μπας και μπουν οι σκέψεις σε μια σειρά και αποτυπωθούν στο χαρτί. Γιατί; Γιατί αυτό είναι το μπλογκ μου και μπορώ να γράφω ότι γουστάρω.

Πέρασα που λες μέρες και νύχτες ατελείωτες με ανθρώπους που αγάπησα και λάτρεψα προκειμένου να τους δω να χαμογελούν. Ω ναι! Είχα την τάση να νταντεύω όσους μου έδειχναν πως είναι αδύναμοι. Λες και μπορούσα να σώσω όλο τον κόσμο. Δεν μπορώ να κάνω κάτι γι αυτό είναι κληρονομικό. Είμαστε οι σωτήρες του κόσμου. Ας βοηθήσουμε όσο μπορούμε. Και εφόσον έχω και την τάση να δένομαι με αρκετούς, άκουγα. Άκουγα και ενίοτε πάλευα να αλλάξω μια κατάσταση. Αδύνατον. Αδύνατον, επειδή δεν είναι όλα στο χέρι μας. Αλλά αυτό το μαθαίνεις μεγαλώνοντας.

Σαν περάσει μια σχέση από την αγάπη στην αδιαφορία πονάει. Κάθε θάνατος πονάει. Και τότε σου λένε πως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Έλα όμως που ο χρόνος δεν μπορεί να ξεγράψει και τις αναμνήσεις. Και είναι ύπουλος ο άτιμος. Σαν ανοίγει το μπαούλο των αναμνήσεων μυρίζει γιασεμί και κάθε μία ανάμνηση είναι πασπαλισμένη με αγάπη και χρυσόσκονη.  Και εκεί ακριβώς προσπαθείς να καταλάβεις τι σου λείπει πιο πολύ: ο άνθρωπος που έχασες ή τα συναισθήματα που σου ξυπνούσε;

Αγάπη δίνουμε, αγάπη θέλουμε στη ζωή μας. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Και όσοι δεν αντέχουν την αγάπη μας στην τελική φεύγουν. Αφήνουν γρατσουνιές στην καρδιά μας και εξαφανίζονται. Μα εμείς δεν μπορούμε να αλλάξουμε επειδή πληγωθήκαμε στην ζωή μας σωστά; Όπως διαβάζω και στο βιβλίο που μελετάω τελευταία: «Είναι ανάγκη να αγαπάμε, όχι ως καθήκον, αλλά όπως είναι ανάγκη να τρώμε». Και ως γνωστόν σε όσους με γνωρίζετε εγώ τιμώ δεόντως το φαγητό, δεν το ξεχνάω ποτέ!

Χαλάλι λοιπόν κάθε ώρα που σας χάρισα.

Χαλάλι και κάθε μας ξενύχτι.

Η καρδιά δεν μπορεί να ξεγράψει μπορεί μόνο να συγχωρέσει για να προχωρήσει.

Κι αυτό θα κάνω από δω και πέρα.

Θα αποδέχομαι την κατάσταση ως έχει και θα συγχωρώ.

Κακίες δεν κρατάω. Σε κανέναν. Είναι μικρή η ζωή για να την αναλώνουμε σε αντιζηλίες, θυμό και πίκρα.

Ελπίζω να μπορέσετε και εσείς να συγχωρέσετε εμένα.

Σε αυτούς που έμειναν δεν χρειάζεται να πω πόσο σας λατρεύω. Και είμαι ευγνώμων γι αυτό.

Σε όσους έφυγαν να περνάτε καλά και πάντα να χαμογελάτε. Η ζωή είναι τόσο μικρή για να χωρέσει οτιδήποτε άλλο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Το δικό μου απωθημένο...

Το δικό μου απωθημένο δεν έχει στόμα, μα έχει φωνή. Μια κραυγή που σου φωνάζει γύρισε. Το δικό μου απωθημένο δεν έχει μάτια, μα κρ...