Οι ήρωες των Ελλήνων

Διψά ο Έλληνας για ήρωες. Σαν λυσσασμένο σκυλί τους αναζητά και σαν τους βρει πέφτει με τα μούτρα πάνω τους. Τους αποθεώνει, στον ώμο τους γέρνει να πει τον πόνο του, να πει τα μυστικά του. Έπειτα, σε αυτούς πάνω στηρίζει τα όνειρα και τις ελπίδες του. Αυτοί κρατούν το λάβαρο και πίσω ο όχλος ακολουθεί πιστά, άλλοτε φωναχτά και άλλοτε σιωπηλά. Κυρίως φωναχτά. Γιατί έτσι είναι ο Έλληνας, αρέσκεται στο να κάνει θόρυβο. Σιγά σιγά ξεπροβάλλουν και οι άλλοι Έλληνες. Αυτοί που είναι ενάντια σε αυτούς τους ήρωες. Τους θεωρούν παράσιτα. Τους βρίζουν σε κάθε ευκαιρία. Και ο λόγος είναι ένας: οι ίδιοι πιστεύουν ότι αξίζουν καλύτερα από εκείνους και πάνω τους βγάζουν το μίσος και το μένος τους, για τη δική τους κατάντια. Γιατί αν δεν ήταν αυτός, θα ήμουν εγώ. Με έφαγε το τσογλάνι.