Καλή χρονιά (ξανά μανά)

Το κακό στη γη δε θα σταματήσει. Υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Στα παραμυθια και στις ταινίες το καλό παντα νικά το κακό. Μακάρι να συνέβαινε κατι τέτοιο και στην καθημερινότητα μας. 

Βλεπω το φθόνο να φθείρει την καλοσύνη, τη ζήλια να ξεθωριάζει την αγαπη και ο μόχθος και κόπος κάποιων να δίνει σε άλλους τροφή. Και εδω καπου, δημιουργείται το δίλημμα: "εγω σε ποια κατηγορια ανήκω; "

Επαναπροσδιορισμός. Προσωπικότητας. 

Γινεται; 

Ερωτική εξομολόγηση σε έναν τοίχο...

Ποτέ δεν κατάλαβα αυτό το κρυφτό που παίζω με τον εαυτό μου χρόνια τώρα... Να γίνομαι θυσία για τους ανθρώπους που αγαπώ, να κάθομαι να ακούω με τις ώρες κάθε λογής πρόβλημα τους, να τα αναλύω, να ψάχνω για λύσεις, να συμβουλεύω... Μαζί μου, γιατί να μην μπορώ να το κάνω αυτό; Κοίτα ρε παιδί μου τον εαυτό σου στον καθρέφτη και μίλα! Ξάπλωσε στο κρεβάτι, κοίτα το ταβάνι και μί-λα! Μπες στο μπάνιο, άσε το νερό να τρέξει πάνω στο σώμα σου και επιτέλους κάνε αυτήν τη συζήτηση με ΣΕΝΑ!

"Ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός" μεγάλη αλήθεια... Έχουν ξεχειλίσει τα θέλω και τα συναισθήματα και έχουν κατασπαράξει κάθε "πρέπει" του κορμιού και του μυαλού. Φόβος ή λύτρωση; Δε μαζεύονται...Φοβάμαι... Φοβάμαι, γιατί χάνω τον έλεγχο και εγώ δεν είμαι έτσι... Εγώ πάντα έχω τον έλεγχο... Μόνο τότε νιώθω ασφαλής. Πρωτόγνωρα συναισθήματα... Η ανασφάλεια του νέου με έχει κυριεύσει. Οι τόσες ταχυπαλμίες δεν συνηθίζονται... Και πως να το παλέψω που όλα μέσα μου, μου πάνε κόντρα; Αντίσταση στη λογική. Εισβολή απο την καρδιά και άντε τώρα να πάρω τον έλεγχο ξανά. Όσο πιο πολύ καταπιέζεις τα θέλω σου και όσο εθελοτυφλείς, τόσο πιο έντονα γυρνούν μετά όλα! ΜΠΑΜ και κάτω! Επανάσταση...

Το δικό μου απωθημένο...

Το δικό μου απωθημένο δεν έχει στόμα, μα έχει φωνή. Μια κραυγή που σου φωνάζει γύρισε.

Το δικό μου απωθημένο δεν έχει μάτια, μα κρύβει δάκρυα. Δάκρυα  που στάζουν αίμα και αναζητούν το βλέμμα σου.

Σε ένα σώμα κενό μια καρδιά αναζητεί τη θέση της. Ένα πλευρό να γύρει, να ανασάνει. Μια γωνιά να κουρνιάσει ξέγνοιαστη, χωρίς καημούς. Και τα χέρια λησμονούν τα χέρια σου να ζωντανέψουν. Να νιώσουν πάλι το χάδι σου και τα αναφιλητά σου.  Μέσα τους να χωθεί το είναι μου, να γαληνέψει η ψυχή μου. Εκεί, να βρω τα πόδια μου να σηκωθώ σαν πρώτα. Λάμψη να με λούσει να σου χαμογελώ. Στα στήθια μου δεν θα 'χω πια φωτιά να καίει τα σωθικά μου. Λουλούδια θα μυρίζουν τα μαλλιά μου.

Έρωτας σε άλλη διάσταση

Μεγαλώνοντας καθένας μας αναζητεί κάτι διαφορετικό στη ζωή του. Άλλος θέλει να γίνει γιατρός, άλλος δικηγόρος, άλλος υδραυλικός, πολλές αισθητικοί, κομμώτριες, τραγουδίστριες κ.ο.κ. ΟΛΟΙ μας όμως αναζητούμε τον έρωτα. Ψάχνουμε αυτόν τον άνθρωπο που θα γεμίσει τις ώρες και τις νύχτες μας, θα δώσει νέα πνοή σε ξεχασμένες αισθήσεις, θα ξεμπλοκάρει κάθε μπλοκαρισμένο κύτταρο του οργανισμού μας. Αυτόν που  με το χαμόγελό του θα βάλει μπρος τις μηχανές και θα ξανανιώσουμε… αυτόν τον ένα και μοναδικό έρωτα! Βλακείες των είκοσι να το πω τώρα αυτό ή παρατεταμένη ψευδαίσθηση των ταινιών; 

Πιστεύω στον έρωτα, εσύ;

Που είναι ο Θεός σου;

Τις τελευταίες μέρες διαβάζω (πάλι) διάφορα άρθρα κατά της Εκκλησίας, των παπάδων κλπ κλπ. Φωνές, μηνύσεις, ο συνήθης χαμός.

Η αλήθεια είναι πως στην ομάδα των θρήσκων ανθρώπων δεν ανήκω. Δεν πάω κάθε Κυριακή στην εκκλησία. Και δεν κοινωνώ με συχνότητα. Ούτε και εξομολογούμε τακτικά. Τα κάνω όμως ανά περιόδους και ομολογώ πως όταν το κάνω νιώθω καλά. Είχα την τύχη να γνωρίσω έναν άνθρωπο της εκκλησίας ο οποίος με έκανε να τα δω όλα αλλιώς. Κατέληξα λοιπόν στα εξής:

Άλλο η Εκκλησία και άλλο ο Θεός. Για μένα ο Θεός είναι ΕΝΑΣ είτε λέγεται Αλλάχ, είτε λέγεται Βούδας, είτε Μήτσος. 

Όλοι μας κρύβουμε ένα θεό μέσα μας.

Αγάπη δίνουμε, αγάπη θέλουμε στη ζωή μας.

Προσπαθώ μέρες τώρα να γράψω κάτι πάνω στο «αγάπη δίνεις, αγάπη θα λάβεις». Και ομολογώ πως δυσκολεύομαι. Ίσως και γι αυτό να γίνεται τούτος ο πρόλογος τώρα. Μπας και μπουν οι σκέψεις σε μια σειρά και αποτυπωθούν στο χαρτί. Γιατί; Γιατί αυτό είναι το μπλογκ μου και μπορώ να γράφω ότι γουστάρω.

Πέρασα που λες μέρες και νύχτες ατελείωτες με ανθρώπους που αγάπησα και λάτρεψα προκειμένου να τους δω να χαμογελούν. Ω ναι! Είχα την τάση να νταντεύω όσους μου έδειχναν πως είναι αδύναμοι. Λες και μπορούσα να σώσω όλο τον κόσμο. Δεν μπορώ να κάνω κάτι γι αυτό είναι κληρονομικό. Είμαστε οι σωτήρες του κόσμου. Ας βοηθήσουμε όσο μπορούμε. Και εφόσον έχω και την τάση να δένομαι με αρκετούς, άκουγα. Άκουγα και ενίοτε πάλευα να αλλάξω μια κατάσταση. Αδύνατον. Αδύνατον, επειδή δεν είναι όλα στο χέρι μας. Αλλά αυτό το μαθαίνεις μεγαλώνοντας.

Τα όχι της ζωής μου

Ο Θεός, λένε, σου στέλνει ότι αντέχεις. Γι αυτό και μένα μου στέλνει το ένα όχι μετά το άλλο, επειδή αντέχω. Ξέρει ότι μπορώ να αντέχω.

Είναι στιγμές που με παίρνει από κάτω και πέφτω. Κάθε φορά όμως σηκώνομαι με μεγαλύτερο πείσμα και επιμονή. Είμαι ξεροκέφαλη και πολλές φορές έχω φάει τα μούτρα μου. Μα δεν με  νοιάζει. Συνεχίζω ακάθεκτη.

Μεγαλώνω. Κι όσο μεγαλώνω τόσο μεγαλώνει και το πείσμα και η επιμονή μου.

Λούσου ρε άνθρωπε με αγάπη!

• Πρόσεχε πως μιλάς θα σε παρεξηγήσουν.
• Σβήσε το στάτους που μόλις ανέβασες, χαλάει την εικόνα σου. 
• Mη μιλάς σε όλο τον κόσμο.
• Μην είσαι τόσο εκδηλωτική.
• Κράτα τα όνειρα σου για σένα. Ο κόσμος είναι κακός.
• Οι άνθρωποι ζηλεύουν, θέλουν να σε δουν να αποτυγχάνεις.
• Γιατί μίλησες στον τάδε; Ξέρεις τι θα πει μετά στον άλλον τάδε; 

Μπορώ να συνεχίσω με πολλά ακόμη, αλλά θα επιλέξω να βάλω μια τελεία, εδώ. 

Πόσοι από εσάς έχετε ακούσει τα παραπάνω;

"Ἀγάπα τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν"

"Πρέπει τελικά να πάθουμε κάτι κακό για να μας εκτιμήσουν αυτοί που μας αγαπούν;"

"Αυτοί που μας αγαπούν, μας αγαπούν σε κάθε φάση της ζωής μας. Το όποιο "κακό" θα εξαναγκάσει αυτούς που είναι γύρω μας να μας ανεχτούν/λυπηθούν για όσο αυτό το "κακο" κρατήσει".

Ας αναλογιστούμε ο καθένας μας τι μας αξίζει στη ζωή και ας φροντίσουμε να το έχουμε γύρω μας όσο διαρκεί τούτη η ζωή. Τα υπόλοιπα που επιτρέπουμε να μας συμβαίνουν είναι απλές λεπτομέρειες (ίσως και δικαιολογίες προς εμάς).

Οι ήρωες των Ελλήνων

Διψά ο Έλληνας για ήρωες. Σαν λυσσασμένο σκυλί τους αναζητά και σαν τους βρει πέφτει με τα μούτρα πάνω τους. Τους αποθεώνει, στον ώμο τους γέρνει να πει τον πόνο του, να πει τα μυστικά του. Έπειτα, σε αυτούς πάνω στηρίζει τα όνειρα και τις ελπίδες του. Αυτοί κρατούν το λάβαρο και πίσω ο όχλος ακολουθεί πιστά, άλλοτε φωναχτά και άλλοτε σιωπηλά. Κυρίως φωναχτά. Γιατί έτσι είναι ο Έλληνας, αρέσκεται στο να κάνει θόρυβο. Σιγά σιγά ξεπροβάλλουν και οι άλλοι Έλληνες. Αυτοί που είναι ενάντια σε αυτούς τους ήρωες. Τους θεωρούν παράσιτα. Τους βρίζουν σε κάθε ευκαιρία. Και ο λόγος είναι ένας: οι ίδιοι πιστεύουν ότι αξίζουν καλύτερα από εκείνους και πάνω τους βγάζουν το μίσος και το μένος τους, για τη δική τους κατάντια. Γιατί αν δεν ήταν αυτός, θα ήμουν εγώ. Με έφαγε το τσογλάνι.