Αλήθεια εσύ πόσο ματαιόδοξος είσαι;
Γνωρίζεις οτι κάποιες κινήσεις σου σε οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Έχεις ξεχάσει το "ποιόν" σου (όπως κι αν γράφεται) και προκειμένου να ικανοποιήσεις το εγώ σου οδηγείς κι άλλους στο βωμό με τις θυσίες... Στην αρχή καταθέτεις τον αυτοσεβασμό σου, εξευτελίζεις τους γύρω σου, προδίδεις την οικογένειά σου, απαρνιέσαι τους μέχρι τότε φίλους σου απλά για να εισχωρήσεις στον "νέο" λαμπρό σου κόσμο. Έλα όμως που οτι λάμπει δεν είναι χρυσός!
Σαν κι εσένα άλλα τόσα ψώνια κι όχι μόνο, τρυπώνουν καθημερινά και φαντάζονται τον εαυτό τους να παρευλάνει ανάμεσα στην αφρόκρεμα της σοου μπιζ. Φωτογράφοι να τους αποθεώνουν και με την φάτσα τους να στολίζουν τα εγχώρια κίτρινα φύλλα. Τι χαρά Θεε μου!
Αγνοείς οτι σιγά-σιγά χάνεις τους φίλους σου, την οικογένειά σου, εσένα τον ίδιο. Αυτή η μετάλλαξη σου αρέσει, θολώνει το βλέμμα με τόσα φλας στραμμένα πάνω σου, σε μεθάει η δόξα και τα λόγια των αυλικών σου, κρατούν συντροφιά στη μοναξιά σου... Και μετά; Δεν υπάρχει το μετά δε σε αφορά. Το τώρα είναι που έχει σημασία και τώρα είσαι αστέρι.
Και κάπου εκεί η δικιά σου λάμψη τρεμοσβήνει... Απειλείται απο ένα νεο αστέρι... Τα φλας στρέφονται αλλού, η δόξα ξεθωριάζει και οι αυλικοί μεταφέρονται με ευκολία στο δίπλα γήπεδο. Και παραμένεις εσύ με σένα. Κοιτάς το είδωλό σου στον καθρεφτη, κάτι σου θυμίζει... Τι όμως; Έχεις ξεχάσει... Στέκεσαι εκεί και περιμένεις, ως πότε; Μέχρι τη στιγμή που θα σου δοθεί η ευκαιρία να λάμψεις ξανά, γιατί αυτή η λάμψη σου δίνει ζωή. Κι ας χάνεις την ουσία της ζωής, κι ας γίνεσαι ακόμα ένα πιόνι του συστήματος. Κι ας είσαι δυστυχισμένος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου