Ερωτικές καταλήξεις... Με την Μαριλένα Παππά

Την Μαριλένα την γνώρισα πρώτα μέσα απο τα κείμενα της... Αγάπησα πρώτα το τρόπο γραφής της, έπειτα ταυτίστηκα με τις λέξεις της και τέλος ταξίδεψα με τις ιστορίες της... Στην πορεία γίναμε ηλεκτρονικές φίλες και αναγνώρισα μια όμορφη φατσούλα μέχρι που την είδα και απο κοντά για να επιβεβαιώσω οτι αυτή η σχέση θα ναι καρμική! Η αύρα της τόσο θετική και το χαμόγελό της χρώμα σε μια μονότονη ζωή...

Το κορίτσι έχει ταλέντο και στάζει απο παντού.

Είναι ευτυχία και μόνο που υπάρχει τέτοιο πλάσμα ανάμεσα μας, γιατί απλά ομορφαίνει τον κόσμο μας.

Είθε ο Θεός να της χαρίζει απλόχερα υγεία για να συνεχίσει να δημιουργεί δίνοντας το δικό της στίγμα σε μια Ελλάδα που την χρειάζεται. Σε έναν ολόκληρο κόσμο που την χρειάζεται! Κι αυτό δεν είναι καθόλου υπερβολή, γιατί όλοι μας έχουμε ανάγκη απο θετικούς ανθρώπους.

Και έτσι δεν υπάρχει λόγος για στεναχώριες, γιατί όπως λέει και η ίδια "ξέρω οτι όσες Δευτέρες κι αν έρθουν θα καταλήγουν πάντα σε Κυριακές... Και κάθε αντίο, θα καταλήγει πάντα σε ένα γεια σου..." Κάπως έτσι κάθε λέξη της Μαριλένας θα γίνεται ιστορία και θα καταλήγει πάντα μέσα σε ολονών μας τις καρδιές, γιατί οι καταλήξεις θα είναι πάντα ΕΡΩΤΙΚΕΣ...

Καλοτάξιδο κι αυτό σου το βιβλίο αστεράκι μου...

Σήμερα...ζω...

Ο θάνατος είναι κάτι που αδυνατώ να κατανοήσω, πόσο μάλλον να αντιμετωπίσω. Τον κοιτάω, με κοιτάει κι άκρη δε βγάζω... Το γιατί που καθορίζει τη ζωή μας, οι στόχοι, τα όνειρα, το μέλλον, όλα μου μοιάζουν μάταια μπροστά του... Είσαι εδώ μοχθείς, παλεύεις, προσπαθείς, αγαπάς, δημιουργείς και μετά τέλος. Τόσο απλά τ έ λ ο ς. Ξαπλωμένος, ήρεμος, περιτριγυρισμένος απο ανθρώπους που μοιράστηκαν στιγμές μαζί σου. Να σε κοιτούν και να κλαίνε. Να κλαίνε άραγε για όλες τις στιγμές που πέρασαν και δεν θα ξαναζήσουν; Για τις στιγμές που δεν ήρθαν ποτέ ή για το άγνωστο που σε περιμένει εσένα;

Κάποιοι λένε οτι αυτοί που έφυγαν θα ναι ευτυχισμένοι, αυτοί που μένουν πίσω πρέπει να μάθουν να συνεχίσουν να ζουν... Κάθε απώλεια και ενα κενό. Ένα κενό στη ζωή που πρέπει να γεμίσεις πάλι για να μπορέσεις να συνεχίσεις να ζεις. Είναι δύσκολο, η ρουτίνα μοιάζει πια με μαρτύριο που πρέπει να υποστείς. Ποτέ άλλωτε η βόλτα στη λαική δεν σου εμοιαζει τόσο δύσκολη. Πάντα ήξερες τι να πάρεις, τώρα κοιτάς τα φρούτα και εκείνα σιωπούν...

Ο χρόνος λέει είναι η καλύτερη γιατρειά για ένα χωρισμό και ένα θάνατο. Ποτέ δεν ξεχνάς, απλά παλεύεις να ξεπερνάς... Ειναι εκείνο το στάδιο όμως που θα θελες να πληρώσεις για να περάσεις αμέσως στην επόμενη φάση... Δεν υπάρχει καθορισμένος χρόνος, ούτε καθορισμένες συμπεριφορές... Υπάρχεις εσύ και η απώλειά σου. Και το χρήμα μοιάζει τόσο αδύναμο μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις.

Ο χρόνος πάλι συνεχίζει ακάθεκτος. Οτι κι αν συμβαίνει γύρω σου, μέσα σου... Ο ήλιος συνεχίζει να ξεπροβάλλει κάθε πρωί, ενώ το φεγγάρι τον αντικαθιστά πιστός στο ραντεβού του κάθε απόγευμα. Κανένα πρωινό όμως δεν είναι πια το ίδιο και κανένα ηλιοβασιλεμα δεν μοιάζει ίδιο με εκείνα... Λείπει ο ήχος της φωνής σου...Η επιβλητική παρουσία σου...

Θέλω να συνεχίσω να ελπίζω και επιμένω να πιστεύω οτι όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Για κάτι καλύτερο. Απλά τώρα μοιάζουν κούφιες οι κουβέντες και πεταμένα τα λόγια. Θα το λέω στον εαυτό μου κάθε μέρα, και που ξέρεις ίσως τελικά με πείσω και χαμογελάσω ξανά με την καρδιά μου. Γιατί και σήμερα θα επιλέξω να ζήσω. Εσύ;

Χαμογέλα

....../\......

Οι λέξεις και ο χρόνος δεν γυρνάνε πίσω... Κι αν καμιά φορά πιστεύεις οτι ένα συγνώμη διαγράφει άσχημες λέξεις που ειπώθηκαν, μη διανοηθείς οτι το ίδιο κάνει και στον χρόνο.

Κάθε μέρα που περνά είναι μ ο ν α δ ι κ ή... Όσο πιο σύντομα το συνειδητοποιήσουμε αυτό τόσο πιο σύντομα θα "πιάσουμε" και το νόημα της ζωής!

Η ζωή δεν είναι απλή. Η ζωή δεν είναι μαθηματικά. Δυο άγνωστοι δεν μπορούν να λύσουν την εξίσωση. Ένα μόνο είναι σίγουρο, οτι όλοι μας μια μέρα θα φύγουμε. Το πότε εξακολουθεί να παραμένει άγνωστο. Δεν υπάρχει σωστή και λάθος ηλικία. Πάντα θα ηχεί άσχημο και πάντα θα πονάει...

Ο καθένας μας καλά κάνει να απολαμβάνει τις στιγμές. Αυτό δα δεν ειναι και τόσο δύσκολο. Οτι κι αν συμβαίνει, ας βρίσκουμε τρόπο να ομορφαίνουμε τη ζωή μας με οτι μας γεμίσει. Η μιζέρια, η κατάθλιψη, η μελαγχολία να είναι στιγμιαία.

Μην αφήνεις τη δουλειά να σε τρώει, αφιέρωσε περισσότερο χρόνο στους ανθρώπους σου, ρίσκαρε, αγάπησε με πάθος, αγνόησε τους μοχθηρούς ανθρώπους, γέλα, μοιράσου τα συναισθήματά σου...

Μόνο ο Θεός λέει, ξέρει τι μας ξημερώνει. Προσευχήσου για το καλύτερο λοιπόν.

Κράτησε απο το χέρι τον άνθρωπό σου και στήριξέ τον... Γιατί οταν αγαπάς όλα γίνονται πιο εύκολα...

Ειλικρίνεια...

Επίθετο ειλικρινής, -ής, -ές
(για πρόσωπο) που λέει την αλήθεια, που εκφράζει τις πραγματικές σκέψεις και συναισθήματά

Πόσο δύσκολο είναι στις μέρες μας;

Ο φόβος της παρεξήγησης μας οδηγεί σε ψεύτικα μονοπάτια μόνο και μόνο για να μη χάσουμε την συμπάθεια του άλλου. Η απογοήτευση είναι μονόδρομος που οδηγεί στην υποκρισία προκειμένου να αποφύγουμε να αντιμετωπίσουμε καταστάσεις. Τα εύκολα γίνονται δύσκολα, καθώς κρύβονται πίσω απο την ειλικρίνεια. Γιατί; Για να 'μαστε πιο συμπαθείς στους άλλους, για να βολευόμαστε καλύτερα, για να έχουμε πολλούς φίλους! Μαλ@-&·)-@...

Ο κόσμος δεν ειναι ιδανικά πλασμένος, το ίδιο και οι σχέσεις μας. Οι φίλοι δεν κρύβονται μόνο πίσω απο όμορφες λέξεις. Όλοι οι " αυλικοί" που σε γυροφέρνουν δε θέλουν πάντα το καλό σου. Η δύναμη της ύλης και της δόξας, τυφλώνει και πολλές φορές χάνουμε το δρόμο και πιστεύουμε στα λόγια κάθε περαστικού.

Υπάρχουν φιλίες στις μέρες μας,όπως υπάρχουν και υγιείς σχέσεις μόνο που σε αυτές δεν είναι όλα πάντα μέλι γάλα... Κάποιες φορές τσακώνεσαι, τρως χαστούκια, τσαντίζεσαι... Μετά όμως αγκαλιάζεσαι, φιλιέσαι, αγαπιέσαι. 
Γιατί οι άνθρωποι που σε αγαπούν πραγματικά δεν σε χαϊδεύουν πάντα. Ούτε και σου κόβουν τα φτερά σου. Σε αφήνουν να πετάξεις αλλά πάντα σε προσέχουν, με τον τρόπο τους. Το καλύτερο που 'χεις να κάνεις λοιπόν είναι να είσαι ειλικρινής με σένα και με τους γύρω σου και στο κάτω κάτω σ' όποιον αρέσουμε...!

Αγάπη/έρωτας/ευτυχία

Ποιος ξέρει σίγουρα να μας πει τι είναι η αγάπη; Η ευτυχία μήπως; Θέλεις ο έρωτας;

Για κάποιους είναι δυο ζευγάρια χέρια αγκαλιασμένα, ένα χαμόγελο γεμάτο νόημα, μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα χάδι. Για κάποιους άλλους είναι το κελάηδημα των πουλιών το πρωί, ο ήχος της θάλασσας, το άρωμα του γιασεμιού. Υπάρχουν και οι υπόλοιποι που την αγάπη, την ευτυχία και τον έρωτα τον εξαργυρώνουν με χρήμα. Βέβαια αυτό εν περίοδο κρίσης ίσως πάψει να ισχύει. Ποιος ξέρει…

Πάντα κάποιος ξέρει. Μόνο που το δικό του ξέρει μπορεί να διαφέρει από το δικό μας. Αυτό δεν είναι όμως και απαραίτητα κακό. Οι περισσότεροι αρέσκονται στο να συμφωνούν όλοι μαζί τους και να βλέπουν τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο. Αν υιοθετούσαμε όλοι αυτή την φιλοσοφία, το μόνο σίγουρο είναι ότι ο κόσμος θα έμενε και στάσιμος. Είναι ωραίο να υπάρχουν πολλές απόψεις, καθότι το πάντρεμα αυτών μπορεί να οδηγήσει σε μια νέα πραγματικότητα. Σε μια νέα αρχή. Σε νέες ανακαλύψεις και αποκαλύψεις.

Ας μην είμαστε τόσο κάθετοι με τους γύρω μας κι ας μην κατακρίνουμε το διαφορετικό. Υπάρχει χώρος για όλους μας κι ας βιώνει ο καθένας μας όπως ο ίδιος γουστάρει την αγάπη/τον έρωτα/και την ευτυχία...φτάνει να χαμογελά...

Ματαιοδοξία...

" Η ματαιοδοξία είναι το αγαπημένο μου αμάρτημα..." με αυτή την ατάκα τελειώνει μια λατρεμένη μου ταινία, τίτλος αυτής Ο δικηγόρος του διαβόλου.

Αλήθεια εσύ πόσο ματαιόδοξος είσαι;

Γνωρίζεις οτι κάποιες κινήσεις σου σε οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Έχεις ξεχάσει το "ποιόν" σου (όπως κι αν γράφεται) και προκειμένου να ικανοποιήσεις το εγώ σου οδηγείς κι άλλους στο βωμό με τις θυσίες... Στην αρχή καταθέτεις τον αυτοσεβασμό σου, εξευτελίζεις τους γύρω σου, προδίδεις την οικογένειά σου, απαρνιέσαι τους μέχρι τότε φίλους σου απλά για να εισχωρήσεις στον "νέο" λαμπρό σου κόσμο. Έλα όμως που οτι λάμπει δεν είναι χρυσός!

Σαν κι εσένα άλλα τόσα ψώνια κι όχι μόνο, τρυπώνουν καθημερινά και φαντάζονται τον εαυτό τους να παρευλάνει ανάμεσα στην αφρόκρεμα της σοου μπιζ. Φωτογράφοι να τους αποθεώνουν και με την φάτσα τους να στολίζουν τα εγχώρια κίτρινα φύλλα. Τι χαρά Θεε μου!

Αγνοείς οτι σιγά-σιγά χάνεις τους φίλους σου, την οικογένειά σου, εσένα τον ίδιο. Αυτή η μετάλλαξη σου αρέσει, θολώνει το βλέμμα με τόσα φλας στραμμένα πάνω σου, σε μεθάει η δόξα και τα λόγια των αυλικών σου, κρατούν συντροφιά στη μοναξιά σου... Και μετά; Δεν υπάρχει το μετά δε σε αφορά. Το τώρα είναι που έχει σημασία και τώρα είσαι αστέρι.

Και κάπου εκεί η δικιά σου λάμψη τρεμοσβήνει... Απειλείται απο ένα νεο αστέρι... Τα φλας στρέφονται αλλού, η δόξα ξεθωριάζει και οι αυλικοί μεταφέρονται με ευκολία στο δίπλα γήπεδο. Και παραμένεις εσύ με σένα. Κοιτάς το είδωλό σου στον καθρεφτη, κάτι σου θυμίζει... Τι όμως; Έχεις ξεχάσει... Στέκεσαι εκεί και περιμένεις, ως πότε; Μέχρι τη στιγμή που θα σου δοθεί η ευκαιρία να λάμψεις ξανά, γιατί αυτή η λάμψη σου δίνει ζωή. Κι ας χάνεις την ουσία της ζωής, κι ας γίνεσαι ακόμα ένα πιόνι του συστήματος. Κι ας είσαι δυστυχισμένος.

.....

Θέλω να πιστεύω οτι υπάρχει κάτι πέρα τούτου του κόσμου που ξέρουμε. Έχω ανάγκη να το πιστεύω, γιατί διαφορετικά δεν θα έχει νόημα ούτε ετούτη η ζωή...

Η ζωή είναι μικρή για αυτό να την απολαμβάνεις. Χιλιοειπωμένη πρόταση αλλά πόσοι την κάνουν πράξη; Τελικά πόσο δύσκολο είναι να ζήσεις; Γελάς, κλαις, γλεντάς, παραπονιέσαι, αγαπάς, αγαπιέσαι, τρελαίνεσαι, ερωτεύεσαι, δουλεύεις, ταλαιπωρείσαι, πέφτεις, σηκώνεσαι... όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά αλλά σίγουρα κάνεις στάση σε όλα τα παραπάνω. Το πως θα επιλέξεις να ζήσεις καλό θα ήταν να το επιλέξεις εσύ και μόνο εσύ και να μην γίνεσαι πιόνι των θέλω και των πρέπει των γύρω σου...

Σήμερα ο ουρανός είναι πιο φωτεινός, γιατί το άστρο ενός σπουδαίου ανθρώπου προστέθηκε ανάμεσα στα άλλα... Ενός ανθρώπου που ήξερε μόνο να αγαπάει, χωρίς διακρίσεις.... όσο σκληρά και να του φέρθηκε η ζωή αντιστάθηκε, πολέμησε και νίκησε όλες τις δυσκολίες μεγαλώνοντας και ανατρέφοντας σωστά την οικογένειά του με το πιο βασικό συστατικό: την αγάπη... Έτσι μάθαμε και εμείς να αγαπάμε και να μένουμε ενωμένοι στα δύσκολα, σαν μια γροθιά...

Φεύγοντας μας άφησες κληρονομιά μόνο καλές αναμνήσεις, γεμάτες μυρωδιές, χρώματα και φωνές... Πολλές φωνές. Μέσα σε ένα μικρό σπιτάκι στριμωγμένοι απο παντού μεγάλοι και μικροί να παραπονιόμαστε για το που θα κάτσουμε να φάμε και μια γλυκιά φωνή: "'Ολοι οι καλοί χωράνε". Αυτά τα οικογενειακά δείπνα που μεγαλώνοντας και φτάνοντας ειδικά στην εφηβεία κατεβάζαμε τα μούτρα μας, γιατί προτιμούσαμε να είμαστε κάπου αλλού για καφέ, αυτά θα μου λειψουν πιο πολύ... Με σένα να φωνάζεις να πάμε να φιλήσουμε τον παππού ή να μην κάνουμε φασαρία να τον ξυπνήσουμε...

Καλό ταξίδι γιαγιούλα μου καλή, ελπίζω να ξεκουραστείς και όσο ταλαιπωρήθηκες εδώ κάτω τόση γαλήνη να βρεις εκεί που είσαι...

σε αγαπάμε όλοι μας...

Το "Πειρατικό"...

Τι πιο ωραίο απο το να βρίσκεις ανθρώπους που να σε δέχονται με μια μεγάλη αγκαλιά και ένα ζεστό κι αληθινό χαμόγελο... Χωρίς δήθεν, χωρίς καθωπρεπισμούς... Απλά κι αληθινά...

Νιώθω χαρούμενη, γιατί μέσα απο ένα εργαλείο που βρίζουν πολλοί κατάφερα να γνωρίσω αξιόλογους ανθρώπους. Τελικά κι αυτό το μαραφέτι, το ιντερνετ ή αν προτιμάς το φέις μπορεί να σε πάει μπροστά ή πίσω... Αναλόγως πως θα του φερθείς...

Εμένα με ανέβασε " ψηλά" δίπλα σε αξιολάτρευτα πλάσματα, που δεν ξέρω αν θα είχα την ευκαιρία να γνωρίσω διαφορετικά. Με κάποιους έγινα φίλη, με άλλους συνεργάτες και με άλλους τολμώ να πω οικογένεια. Είναι απίστευτο να τους συναντάς και να νιώθεις τόσο οικεία μαζί τους, λες και γνωρίζεστε χρόνια...

Προς όλους εσάς λοιπόν που με αγκαλιάσετε ένα τεράστιο ευχαριστώ και μια ακόμα πιο τεράστια αγκαλιά που σας χωράει όλους έναν προς έναν...

Νιώθω ευλογημένη που συναντήθηκαν οι δρόμοι μας. Θα είμαι δίπλα σας για όλα όσα θα ρθουν!

Την αγάπη μου...

Σκόρπιες σκέψεις

Κανε ενα βήμα να κανω εγω το επόμενο... Αυτο δεν λέει ενα αγαπημένο τραγούδι; πόσο σημαντικό ειναι να έχουμε αυτόν τον έναν άνθρωπο πάνω στον οποίο μπορούμε να βασιστουμε όταν έχουμε τις μαύρες μας, όταν θελουμε να μοιραστούμε την χαρά μας... Αυτο τελικά πηγάζει απο τις δικές μας προσωπικές ανασφάλειες; απο που κι ως που όταν μοιραζεσαι λέει τον πόνο σου δεν είναι επώδυνος;πως γίνετε όταν χαιρετε κάποιος με την χαρα σου τότε αυτομάτως αυτή να διπλασιαζετε;

πολλές οι απορίες σήμερα και ανάθεμα αν μπορώ να τις λύσω κιόλας....η έστω να τις ξετυλιξω και να δω αν καταλήγουν καπου. Νιώθω απλά την ανάγκη να τις μοιραστώ... Ναι γιατί βλέπεις εγω ακόμα να βρω τον δικό μου αγαπημένο άνθρωπο για να μοιραζομαι τα πάντα όλα. γουστάρω να τα περνώ ολα με μενα! Μαζοχισμος λέγεται μην το ψάχνεις. Φοβάμαι βλέπεις πως αν μοιραστώ το πόνο μου θα πολλαπλασιαστεί εφόσον θα έχω διάφορους εθελοντές/ παρηγορητες και δεν θα με αφήνουν να το ξεχάσω... Απο την άλλη αν μοιραστώ τη χαρα μου φοβάμαι πως έτσι θα μου την κλέψουν οι άλλοι...Και δεν θέλω την θελω όλη δική μου...μόνο δική μου...

Να πλαθεις ενα κόσμο ψεύτικο και να ζεις μέσα σε αυτόν μόνος σου...τι νόημα έχει; η τελικά το νόημα εκει μεσα καπου ειναι κρυμμένο; πόσα χρόνια να το ψάχνω ακόμα; ερωτήσεις που χω και εγω βραδιατικα...

Συνέντευξη στον Μάγο...

http://nikitassoul.blogspot.com/2012/02/blog-post_19.html

Η κατάντια του πολιτισμού μας...

Όλοι οι ξένοι θαυμαζουν την Ελλάδα και την ιστορία της την στιγμή που εμείς οι ίδιοι την μηδενίζουμε. Δεν εξηγείται αλλίως αυτή η συμπεριφορά των πολιτικών. Των ίδιων πολιτικών που εμείς αναδείξαμε.

Η αλήθεια είναι οτι γενικώς αποφεύγω να παρακολουθώ ειδήσεις, γιατί κάθε φορά που μπορώ να καταλάβω κατι (ξέρεις την ώρα που λένε τους τίτλους ειδησεων, πριν αρχίσει ο διαγωνισμός ποιος απο αυτούς που βρισκονται στα παράθυρα θα φωνάξει πιο πολύ ) αγχώνομαι τόσο πολύ και τρέμω το μέλλον που έρχεται. Κάποιοι μου λένε να μην αγχώνομαι, γιατί θα πάρουμε κι αυτό το πακέτο και το άλλο κτλ. Και εγώ αναρωτιέμαι κάθε φορά, γιατί μας δίνουν το ένα πακέτο μετά το άλλο, γιατί τόση φασαρία εφόσον κόβουν κόβουν κόβουν και δεν καταλήγουμε ποτέ πουθενά!

Οταν δανείζεται κάποιος και έχει να πληρώσει το δάνειο συν τους τόκους ψαχνει πηγή εσόδων, αναζητά νεους τρόπους επενδύσεων, κίνητρα για να ξυπνήσει την αγορά, θέλει να κρατά σε εγρήγορση τις επιχειρήσεις...εδώ το μόνο που γίνεται είναι να βάζουν κι αλλους φόρους, να κόβουν μισθούς, επιδόματα, μειώνουν το αφορολόγητο...Τι δεν πιάνω ακριβώς; Με όλα αυτά σπρώχνουν τις αγορές, τον κόσμο να ανοιχτει ή μήπως σπρώχνουν τους άνεργους εξω απο τη χώρα και τις επιχειρήσεις ακόμα σε πιο μακρινά νησιά;

Κι άντε πάλι στη τηλεόραση δέκα παράθυρα ανοιχτά να μιλάνε όλοι μαζι... Νομίζω άρχισα να καταλαβαίνω το γιατί...ούτε αυτοί οι ίδιοι δεν ξέρουν τι να πουν...

Θες να βγεις να διαμαρτυτηθείς και φοβάσαι...τουλάχιστον εγώ φοβάμαι, φοβάμαι τα επεισόδια. Έιναι βλέπεις κάποιοι καλοθελητές που με φασαρίες, φωτιες και φωνες τα κανουν ολα καρφιά, γυαλιά και αντί έξω να βγαίνει το μήνυμα οτι ο κόσμος ξεσηκώθηκε και διαμαρτύρετε μιλάνε πάλι για τους αναρχικούς...

Όλα αυτά την ίδια στιγμή που κάποιοι ταχα παραιτούνται... Με λύπη διαπιστώνω οτι οχι μόνο δεν υπαρχει κυβέρνηση και συνεννόηση αλλά ούτε κάποιος για να μπορείς να υπολογίσεις πάνω του...

Η χώρα που ανέδειξε τη δημοκρατία βουλιάζει σιγά σιγά μόνη της... Δε ρίχνω την ευθύνη σε τρίτους, γιατί πιστεύω αυτή είναι η εύκολη λύση...όλοι μας πρέπει να αναλογιστούμε το μερίδιο μας...Όλοι μας πρέπει να διαμαρτυρηθούμε με τον τρόπο μας...

Όλοι

Εγώ για μένα με εμένα...

Τελικά μου είναι πολύ δύσκολο να μιλάω για μένα. Προτού γελάσετε εσείς που με γνωρίζετε προσωπικά διαβάστε με προσοχή σας παρακαλώ: Είπα να μιλάω ΓΙΑ ΜΕΝΑ όχι γενικώς να μιλάω, ξέρω οτι μιλάω πάρα πολύ!!!

Μια φίλη μου, μου έχει πει πως οταν με γνώρισε ήθελε να μου ρίξει κέρμα μπας και ξεκινούσα να μιλήσω. Στην πορεία νομίζω ψάχνει να βρει το κουμπί που γράφει OFF χαχαχα...

Δεν ξέρω γιατί και πως. Δεν είναι οτι ντρέπομαι, απλά δεν βρίσκω λόγο να το κάνω. Τώρα θα μου πείτε τι μας το λες; Εμ γράφω μπας και καταλάβω το γιατί. Έχω να παραδώσω κάτι και πρέπει να πω λίγα λόγια για μένα. Προτιμώ να με βλέπω μέσα απο τα μάτια των άλλων, πιστεύω έτσι με βλέπω πιο καθαρά. Διορθώνομαι απο οσα ακούω και δεν μου αρέσουν και προσπερνώ γρήγορα τα καλά σχόλια. Με τρομάζουν λίγο τα θετικά. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω αν μου τα λέει καποιος επειδή τα εννοεί ή για να με κερδίσει.

Λέτε τελικά να έχω θέμα και με τους ανθρώπους; Μεγάλο πράγμα η εμπιστοσύνη στις μέρες μας... Πολλοί οι προβληματισμοί για ένα βράδυ και έχω πολλά να κάνω.

Καληνύχτα λοιπόν και που θα πάει κάτι θα βρω...

Εισαι μαμα; Μη τρελαίνεσαι

Απο σημερα εγκαινιαζουμε τη νεα μου στηλη στο www.deity.gr


http://www.deity.gr/marina-fragkeskidou/232-mama-manoula-manoulitsa

Που ναι το χιούμορ οεο...

Δέχτηκα διάφορες κριτικές για το βιογραφικό μου, καλοπροαίρετες πάντα αλλά με προβλημάτισαν ως προς το τι εστι χιούμορ...

Δεν μηδενίζω κάτι αυτοσαρκάζωντας πάντα τον εαυτό μου και την μέχρι τώρα πορεία μου. Το οτι δούλευα τόσα χρόνια και ασκούσα ένα επάγγελμα που δεν μου άρεσε και το έκανα τόσο καλά δεν ξέρω αν με τιμά ή όχι. Πέρασα απο ολα τα είδη άγχους. Ναι, υπάρχουν διάφορα είδη όπως: το αγχος της επόμενης μέρας, το άγχος του δεν προλαβαίνω να τελειώσω εντός budget όσο και να το παλεύω, το άγχος χριστέ μου θα μου παραδώσουν τα στοιχεία εγκαίρως, το άγχος δεν μπορώ να συνεργαστώ με άτομα με κατεβασμένα μούτρα, το άγχος των διακοπών ( που πας ρε κοπελια δε βλεπεις τι γίνεται;), το άγχος του εγώ γιατί να μαι καλά, το άγχος του να έχω μια αγαπημένη ομάδα για να βγει η δουλειά...

 Και τι εγινε κι αν δεν παραδώσω σήμερα το report και το παραδώσω αύριο; Τι κι αν δεν μου δίνουν τα στοιχεία που θέλω και με καθυστερούν; Τι κι αν ξημερωβραδιάζομαι πάνω απο έναν υπολογιστή χαμένη στους αριθμούς; Τι κι αν η Χ και η Ψ δε με πάνε; 

Τόσα ψυχοσωματικά για το τίποτα. Για να με ευχαριστήσουν, να με στολίσουν απο πάνω μέχρι κάτω για να μου δώσουν τα παππούτσια στο χέρι ( μην ειμαι αχάριστη και μια πολύ καλή συστατική επιστολή)!τόσο απλά. Και να το ανακοινώνουν με χαμηλωμένα μάτια! Εμένα μου αρέσει να κοιτάω τον άλλο στα μάτια οταν του μιλάω. Και μετά να σου λένε το πήρες πολύ ψύχραιμα και συγχαρητήρια για τη στάση σου, ναι βλέπεις τους είπα δεν μπορώ να φύγω άμεσα ήθελα να ολοκληρώσω ένα project που δούλευα, δεν είναι του στυλ μου να κρεμάω ανθρώπους. Έστω κι αν αυτοί θα με έθαβαν με μεγάλη ευκολία. Και γι αυτό κατηγορήθηκα! Που είμαι αυθόρμητη και ειλικρινής!που τολμούσα να αναλάβω την ευθύνη των πράξεων μου και έλεγα φταίωοταν έφταιγα , μα οταν κάνεις μαλακία δεν κρύβεται!

Οκ αντιλαμβάνομαι οτι κάποιες φορές λίγη διπλωματία δεν βλάπτει, μα δε το χω ρε παιδί μου κι ας με λένε απότομη, κάλλιο απότομη και αυθεντική παρά οτι να ναι!  Γιατί όπως μου χε πει ενας πρώην συνάδελφος και νυν φίλος: "είναι τρομαχτικό όσον αφορά εσένα πως οτι βλέπεις παίρνεις!"

Αυτή είμαι λοιπόν κι ας το χει υπόψην του κάθε πιθανός εργοδότης μου. 

Αυτό που μου δίνει θάρρος να συνεχίσω είναι οτι αν ημουνα τόσο καλή σε κάτι που δεν μου άρεσε έχω πολλες πιθανότητες να είμαι ακομα καλύτερη σε κάτι που μου αρέσει!!

Χαμογελάστε λίγο και δείτε με χιούμορ οτι μας συμβαίνει, η ζωή είναι απο μόνη της δύσκολη μη τη ζορίζεται κι άλλο εσείς...

Η μοναξιά του τίποτα

Έρχονται κάποιες στιγμές που δεν σε χωράει ο κόσμος όλος...ολα μοιάζουν μικρά και εσύ είσαι τόσο μεγάλος που δεν χωράς πουθενά... άλλωτε πάλι εσύ είσαι ο μικρός και όλα τα υπόλοιπα μοιάζουν με τέρατα που να κρυφτείς... Πουθενά...

Φοβάσαι... φοβάσαι πως αν μιλήσεις και πεις όσα νιώθεις κανένας δεν θα καταλάβει και θα μείνεις μόνος. Φοβάσαι, γιατί σου μαθαν πως σωστό είναι μόνο οτι οι άλλοι εγκρίνουν. Φοβάσαι πως αν εκφραστείς αυτοί οι ´αλλοι θα τρομάξουν. Γι αυτό κρύβεσαι. Μαζεύεσαι στο καβούκι σου και παρακολουθείς τη ζωή να περνά απο μπροστά σου. Θεατής στην ίδια τη ζωή σου. Δεν χειροκροτείς, δεν μιλάς, μόνο παρακολουθείς.

Κάπως ετσι περνούν τα χρόνια,ενα, δύο, τρία, δέκα. Ξυπνάς ενα πρωί και μένεις να κοιτάς το είδωλό σου στον καθρέφτη. Οι πρώτες ρυτίδες έκαναν την εμφάνισή τους... Τις κοιτάς και ψάχνεις κάτι να τους πεις... Τίποτα...

Σήμερα θέλεις να το σκάσεις απο τη δουλειά, να πας για καφέ, να δεις φίλους, να μιλήσεις με την θάλασσα. Σήμερα θέλεις να περάσεις απο το παρακολουθώ στο πράττω... Σήμερα αποφασίζεις να ζήσεις... Κι όλα αυτά, γιατί έμαθες οτι σου απομένει λίγος χρόνος ακόμα... Ναι, γιατί αν ήξερες οτι έχεις χρόνια ακόμα μπροστά σου ίσως να έμενες για πάντα ένας απλός θεατής...